Angst. Knikkende knieën, het klamme zweet in je handen, hartkloppingen. Iedereen kent wel het allesoverheersende gevoel van angst.

Angst speelt vaak een rol in de klachten waar kinderen en hun ouders mee komen. Angst om in woede een ander pijn te doen. Of angst om verdrietig te worden en dat het huilen niet meer stopt. Of angst om er niet bij te horen. Angst voor nare gedachten zoals ‘ik doe het niet goed’ of ‘ik kan het niet’. Angst om het angstige gevoel weer te voelen.

Omdat we allemaal met angsten te maken krijgen in ons leven, heb ik de moed opgevat om in deze blog angst centraal te stellen.

Op berenjacht!

Rust, dat is waar Janneke van houdt. Meestal voelt zij zich ‘gewoon’ rustig en ontspannen. Alleen als zij op school een spreekbeurt moet geven, dan is zij soms wekenlang onrustig en chagrijnig. Na de spreekbeurt is zij weer het zonnetje in huis. En haalt het hele gezin weer opgelucht adem.

‘Ik wil gewoon ‘soepel’ blijven, maar vaak ben ik nerveus en stijf’, vertelt Janneke. Als ik doorvraag, valt zij stil. Zij beweegt niet meer en praat niet meer. Het lijkt wel of haar angstige gevoel haar volledig overneemt en zij verstijft van angst. Ik besluit een een verhaal over beren te vertellen.

‘Stel je loopt in een bos waar beren wonen en je staat ineens oog in oog met een grote, hongerige, bruine beer die op zoek is naar levende prooi. Je hebt dan de meeste overlevingskans door ter plekke te bevriezen en te doen alsof je dood bent (‘freeze’). Maar stel, je ontmoet een hongerige grizzlybeer die werkelijk alles eet wat hij tegenkomt, wat doe je dan? Dan kun je het beste vluchten (‘flight’), door langzaam achteruit te schuifelen.’

In het bos lopen echter ook zwarte beren rond. En een zwarte beer op zoek naar eten druipt af, als hij pijn heeft. Bij een zwarte beer moet je juist gaan vechten (‘fight’), door de zwarte beer aan te vallen met bijvoorbeeld een grote tak.

We besluiten op berenjacht te gaan. En terwijl we in het denkbeeldige bos rondlopen, verslaat Janneke heel wat bruine, zwarte en grizzlyberen. Zij vecht, vlucht en bevriest. En haar bewegingen worden steeds sneller en krachtiger.

De volgende keer dat Janneke komt, valt mij op dat zij veel soepeler beweegt. Zij voelt zich veel rustiger vanbinnen. ‘Ik ben niet meer bang om het angstige gevoel zoals bij eerdere spreekbeurten weer te voelen. Eerst werd ik nerveus en bevroor ik een soort van. Ik weet nu dat de angst er is om me te helpen, zodat ik kan vechten, vluchten of bevriezen. Als ik bijvoorbeeld een beer tegenkom.’ ‘En als je nu aan je spreekbeurt denkt?’  vraag ik. ‘Dan voel ik me gewoon rustig, ik ben er niet meer bang voor!’