| Jeske (8 jaar) komt bij mij in de praktijk, omdat ze iedere ochtend opnieuw, bij het afscheid nemen op school, steeds moet huilen. En wat ze zelf, haar ouders en de juf ook proberen, iedere dag zijn daar weer de tranen. En iedere ochtend denkt ze opnieuw: ‘stop met huilen, stop met huilen, ik wil dit niet!’  En dan komen er alleen nog maar meer tranen. Verder wil Jeske heel graag bij vriendinnetjes spelen en logeren, maar dat durft ze nu nog niet.
Als ik Jeske ontmoet zie ik een daadkrachtig en levenslustig meisje, die goed weet wat ze wil en boordevol leuke en creatieve ideeën zit. Jeske speelt met moeder- en babyzebra. En deze babyzebra moet zo huilen, omdat hij nog niet weet hoe hij voor zichzelf kan zorgen, hij voelt zich zo hulpeloos zonder ouders. Logisch dat de babyzebra zo huilt.
Gelukkig weet Jeske wel een oplossing: de babyzebra logeert bij haar, zij troost hem als hij verdrietig is en zij leert hem voor zichzelf zorgen. En dat Jeske daarmee onbewust haar eigen verdrietige en hulpeloze deel helpt, blijkt een week later als de grote en de kleine zebra met elkaar herenigd worden. Jeske vertelt blij en vol trots dat er geen tranen meer zijn bij het naar school gaan. En dat ze op eigen initiatief bij haar opa en oma heeft gelogeerd en dat het heel leuk was! |
