10.000 glassplinters

Bons, ik hoor een enorme knal en een glasgerinkel, terwijl ik bij de voordeur met een buurman sta te praten. Ik weet meteen dat het ‘foute boel’ is en ga direct naar de woonkamer. De achterdeur ligt eruit, 10.000 glassplinters liggen in de woonkamer. Mijn ene dochter staat binnen, net buiten het bereik van de glassplinters. Mijn andere dochter staat lijkbleek buiten in de tuin.

Grote schrik en verdriet

Ik schrik en realiseer me dat het een groot geluk bij een ongeluk is dat er niemand geraakt is door de enorme hoeveelheid glassplinters. Als eerste check ik mijn dochter binnen en geef haar een knuffel. Via de andere deur ga ik naar buiten. Mijn andere dochter zit inmiddels op de tuintafel, met haar handen voor haar ogen. Mijn hart breekt en ik neem haar in mijn armen. Ze huilt hartverscheurend en ik hou haar stevig vast.

Bescherming tegen driftbui

Een uur later is de glaszetter al geweest, het glas is opgeruimd, de verzekering is gebeld en iedereen is bekomen van de ergste schrik. Tijd om met mijn dochter te onderzoeken hoe het kwam dat ze de deur dichtsmeet. Wat bleek: ze kwam thuis uit school, boos en verdrietig omdat ze ruzie met haar vriendin had. Bij binnenkomst maakte haar zus een rotopmerking. Dus smeet ze de deur dicht. Haar bedoeling was goed (zichzelf en haar zus beschermen tegen een opkomende driftbui), het resultaat was 10.000 glassplinters.

Mededogen en compassie

Als moeder van drie kinderen verdraag ik het heel slecht als ze elkaar fysiek pijn doen. Dat triggert mijn onmacht. Ik kan dan heel boos worden en lukt het mij echt niet altijd om tot tien te tellen. Tja, ik ben ook maar gewoon een mens. Ik ben heel dankbaar dat juist op dit cruciale moment, ik alleen maar mededogen en compassie voor mijn dochter voelde en daar naar kon handelen. Zodat ik er onvoorwaardelijk voor haar kon zijn.